A CGT oponse á instrumentalización dos axentes sociais do réxime con mobilizacións espectáculo para volver asinar un Pacto Social e outro novo Pacto de Toledo.
Os sindicatos do Pacto Social continuo, escondidos durante estes longos anos de crise-estafa, volven querer «ser necesitados» pola patronal e os partidos gobernantes, para tentar chamar a atención e que lles fagan un pouco de caso.
Tentárono en novembro pasado, con dous chamamentos á «mobilización», para «presionar» aos seus interlocutores, goberno por unha banda, na mesa do Pacto Social onde se discute o marco de relacións laborais e as pensións e, por outro, á patronal CEOE, coa que pretenden establecer referencias de incrementos salariais para a negociación colectiva.
A clase traballadora non responderon a esa mobilización e quedou ao descuberto a táctica instrumentalizadora, que soamente a usa como forza de choque de usar e tirar para chegar a uns acordos vergonzantes, os cales, ao longo dos últimos 30 anos non fixeron senón liberalizar, desregular o mercado de traballo e ser corresponsables da actual situación de emerxencia social en que nos atopamos a maior parte da sociedade.
Os sindicatos institucionais volven querer recuperar o seu papel de actores funcionais a patróns e aos seus representantes (os políticos). Os seus chamamentos agora son manifestacións descentralizadas o 19 de febreiro.
Buscan ter algunha forza, como carta de «negociación» nas mesas nas que se atopan.
Á CGT, como xa manifestamos nas anteriores mobilizacións de novembro do 2016, non nos vale como principio básico da sociedade un novo contrato social calquera: aceptación do réxime constituído das finanzas, das desigualdades, do suicidio colectivo nos modos de producir e consumir, da loita de todos contra todos (competitividade); da sociedade das mercadorías e non das persoas; do goberno das institucións e non da autoxestión da Vida por parte das persoas.
Faise necesario unha mobilización social, ampla e radical, dos millóns de persoas que fomos desposuídas das nosas conquistas: o traballo, a casa, os salarios, as pensións e os servizos públicos máis elementais. Estes axentes sociais foron parte fundamental do problema e, por tanto, non son parte da solución.
A CGT, xunto a numerosas organizacións e movementos sociais, cos sindicatos alternativos e as distintas plataformas en defensa do público, do común, estivo na rúa, construíndo organización de maneira cooperativa e solidaria, co único obxectivo de enfrontarnos ás políticas neoliberais e que as persoas, todas, teñamos Dereito a ter Dereitos para ter un proxecto de vida digno.
As Marchas da Dignidade, representan ese recipiente de encontro das persoas de abaixo, e é desde a rúa, non desde os despachos, que foron capaces de parar desafiuzamentos, de  impedir despedimentos, de exercer solidariedade cando alguén é criminalizado por defender o de todos e todas (a folga, a sanidade, a educación») e de pelexar contra unha Débeda ilexítima que nos está roubando todo o noso sistema público de Protección Social, comezando polas Pensións e os salarios.
O día 25 de Febreiro volveremos ás rúas para defender as Pensións e os Servizos Públicos, o Non ao pago da Débeda ilexítima, a derrogación do artigo 135 da Constitución e a Amnistía Social para todas as persoas represaliadas por loitar. Defenderemos tamén a derrogación das dúas últimas reformas laborais e das leis mordaza. Esa é a nosa Mobilización, coas persoas e colectivos que non foron cómplices deste xigantesco atraco social.
Non queremos un novo Pacto Social nin un novo Pacto de Toledo. As clases asalariadas e a sociedade civil, non sentimos representadas por quen é parte do problema. A loita das persoas desposuídas e roubadas, a maioría social, é a única forza que fará posible unha sociedade con maior xustiza social.
O 25 DE FEBREIRO OCUPEMOS XUNTAS AS RÚAS