post

CGT Pontevedra: Crónica 1º de Mayo 2019

A las 12:00 salía la manifestación convocada por la CGT en solitario este 1º de Mayo para testimoniar y reivindicar que "La lucha contra la política económica y social del gobierno … ¡continúa!" y, tal como expresaba el lema de la pancarta de cabecera: "Paro, precariedade, explotación, recortes … Contras as políticas culpables, ¡Solidariedade e loita!. Además, la pancarta, llevaba escrita la cita de Ricardo Mella: "¿Quieres cultura, libertad, igualdad, justicia? Pues ve y conquístalas, no quieras que otros vengan a dártelas".

Entre 150 y 200 personas recorrieron calles principales de la ciudad, desde la c/ Loureiro Crespo, frente al Hospital Provincial, hasta la Plaza de España, ante la subdelegación del gobierno. Desde este lugar, el secretario general de la CGT de Pontevedra, ofreció un discurso, que reproducimos a continuación. Finalmente, se ofreció el micrófono a militantes de los diversos movimientos sociales que pudieran estar presentes por si quisieran intervenir.

Comité Local CGT-Pontevedra

DISCURSO OFRECIDO POR EL SECRETARIO GENERAL DE CGT-PONTEVEDRA AL FINAL DE LA MANIFESTACIÓN.

Compañeras, compañeros

Un año más estamos ante esta subdelegación del gobierno y ante la sociedad pontevedresa entera, para dar testimonio de que la clase trabajadora y la CGT han de continuar su lucha contra la política económica de los gobiernos que hasta ahora han sido y, mucho nos tememos, de los que vendrán.

Hace apenas tres días acabó un proceso electoral. Como en toda ritual subasta del poder político, inevitablemente unos han ganado, viendo satisfechas sus esperanzas, y otros han perdido

Pero en cualquier caso, quien en ese proceso ritual se mantiene fiel a si mismo, sin apenas mudar nada en su naturaleza, es siempre el poder mismo o, dicho de otro modo, las fuerzas y agentes que lo hegemonizan y rigen. Esto es, por un lado, el poder económico, representado en la actualidad en su cúspide por el Capitalismo de las grandes empresas multinacionales y Fondos buitre financieros. Por el otro, el poder político, ocupado en la actualidad por el Estado llamado democrático.

Todos los que aquí estamos, sabemos bien lo ocurrido en estos últimos diez o quince años. En este tiempo, la estrecha alianza del capitalismo con las autoridades políticas de los estados nacionales, con la excusa de la crisis económica y política que ellos mismos habían provocado, saquearon los países, entre ellos España

Fue por entonces, cuando pareció que la corrupción política y de la clase empresarial no tenía límites … Pero este enorme basurero en que tantos hozaron, pese a su espectacular vileza, no puede ocultarnos al verdadero responsable de los males que sufre actualmente la clase trabajadora, aquí y en todo Europa y el mundo: la actual simbiosis entre el Estado, el poder político, y el poder económico más despiadado. Es el régimen político-económico capitalista el causante de nuestras desgracias, con corrupción o sin ella. 

La lista de las agresiones fue y sigue siendo interminable. Por solo citar algunas de las más notables: las sucesivas Reformas Laborales, la degradación y privatización de los Servicios Públicos, el ataque devastador a la naturaleza y al ambiente, la explotación laboral, el paro, la precariedad, el saqueo de las pensiones, la desatención a la salud pública y las necesidades de los enfermos o los desahucios injustificados e injustificables. 

            Por no alargar este discurso y porque todos los que estáis aquí conocéis bien lo que pasa, no detallaré la maldad y el abuso de poder que significan las últimas reformas laborales, en particular la última. Baste con señalar que intenta devolver a los trabajadores y trabajadoras de hoy a la condición servil, que creíamos, erróneamente, haber dejado atrás. Esta Reforma Laboral, instrumentaliza todo el aparato legal y coactivo del estado poniéndolo al servicio de la casta empresarial, con el sólo objetivo de que los trabajadores acabemos aceptando condiciones salariales de miseria, condiciones laborales insufribles y condiciones de vida insanas y frustrantes.

            El mismo sentido tienen los llamados recortes sociales y la privatización, previo desmantelamiento y deterioro, de los servicios y el patrimonio públicos, principalmente en sanidad, educación, pensiones, pero no sólo en ellos. Esta política, llamada de "recortes" no es otra cosa que la retención fraudulenta por el estado de aquello que recauda de la mayoría social y que, en lugar de devolvérselo a la sociedad, como sería su obligación, en forma de utilidades, servicios públicos y redistribución de la riqueza, se lo regala graciosamente a sus amos y amigos de la Banca nacional e internacional y de los consorcios empresariales más poderosos de la Unión Europea y del mundo.

            Ahora, tras las elecciones, algunos de los grupos políticos ganadores, consideran que dispondrán de la oportunidad de romper la alianza histórica entre el poder económico de las grandes corporaciones patronales y el poder político que el sistema electoral y los votantes han puesto en sus manos. 

            Ojalá fuese así. Ojalá sea así, de modo que pueda ponerse fin a la pesadilla de los tiempos recientemente pesados. 

Pero la humillación sigue impasible y para evitarla, los trabajadores y la sociedad en general no disponemos de otro camino que el de la movilización y la repulsa de estas medidas. El mismo camino que nos enseñaron hace más de 100 años los trabajadores de Chicago y los líderes anarquistas que, en mayo de 1886, alzaron la bandera de la jornada de ocho horas y la dignidad de la clase obrera y que, por ello, fueron asesinados por el gobierno de aquella nación. Todos los 1º de Mayo, en todo el mundo, como aquí hoy, en Pontevedra, honramos a aquellos trabajadores que dieron su vida por defender la causa de su clase y el bienestar de toda la comunidad humana.

            Así pues, la CGT de Pontevedra renueva su llamamiento a la movilización general contra las injusticias que nos toca vivir. Llamamiento que hacemos desde tres principios:

            1º – que los derechos no se negocian, se defienden

            2º – que las necesidades sociales e individuales no se ignoran ni desprecian, se satisfacen.

            3º – que respecto de las injusticias, no se reclama participar en ellas, antes al contrario, se combaten.

            Pues ni la libertad, ni la justicia, la igualdad, el derecho a la vida, la solidaridad o la dignidad están de rebajas. Tampoco, ninguno de esos bienes supremos está sometidos a ley de número alguno y, mucho menos, lo están a la ley de una mayoría electoral o un parlamento, sea cual sea composición. Pues gobierne quien gobierne, nuestras justas reivindicaciones se defienden.

            De otro modo ¿Qué consecuencias tendría para todos los que aquí estamos y para los que aquí no están, tolerar sumisamente las leyes y decretos aprobados por la mayoría parlamentaria o el gobierno de turno?

Las consecuencias están a la vista de quien quiera verlas: 

– Cerca de 4 millones de trabajadores están el paro y muchos más en la precariedad, temporal y salarial. El trabajo precario, temporal y mal pagado, estraga el esfuerzo y la capacidad de cientos de miles de la juventud y adultos de este país

– Más de un millón de familias tienen a todos sus miembros en el paro, condenadas a la miseria y a la exclusión social. 

– Los salarios y la capacidad adquisitiva de las familias siguen bajando cada mes. Casi la mitad de los trabajadores con empleo, el 47% según las estadísticas oficiales, tienen un salario mensual menor de 1000 euros. Esta es la explicación de por qué son ya más de 12 millones las personas que viven en el umbral de la pobreza o en pobreza extrema.

            A todo esto, nosotros, la CGT y todos los que aquí estamos, decimos NO.

            Decimos NO a que se pueda abandonar a un enfermo o desatender a los mayores y ancianos, por más que la Ley de los políticos convierta a la Sanidad en un negocio privado en vez construir colectivamente el andamiaje necesario para la atención pública. 

Decimos NO a que se deje morir en la mar o ante una valla a un ser humano, sin ofrecerle al que sufre las puertas, remedios y medicinas de las que se dispone. Lo contrario es un crimen, un insulto a la humanidad.

            Decimos NO a cerrar a los niños las puertas públicas al conocimiento, a la cultura y al desarrollo libre de su personalidad, condenándolos a las aulas de centros privados en que serán adoctrinados. 

Decimos NO a que se pueda arrojar a la calle a miles de familias y dejarlas sin techo ni hogar. 

No se puede mantener en el paro y la precariedad agónica, con salarios míseros, a millones de trabajadores. No se puede condenar a los mayores jubilados a disponer de pensiones miserables, a ellos, quienes tras una vida de trabajo han entregado todo su esfuerzo y tesón a crear la riqueza colectiva que todos, todos sin excepción, deberíamos disfrutar. No se puede tolerar el retraso actualmente vigente de la edad de jubilación que frena la incorporación a la vida laboral a las jóvenes generaciones, que sufren el paro, la precariedad y la explotación social y laboral más brutal.Compañeros: ¡La lucha continúa! 

 

 

 

post

Crónica do Primeiro de Maio na Coruña

Un pouco despois das 12:30, 500 manifestantes, convocados pola CGT e pola CUT saíron da Praza de Pontevedra en conmemoración do Primeiro de Maio. A mobilización foi animada e percorreu as rúas de san Andrés, Real e Panadeiras, para rematar no Campo da Leña. Ao fin do acto, leuse un manifesto conxunto e despois se deixou o micrófono libre. Rematouse cos cantos de «A las barricadas» e do «Grándola».

Texto do manifesto conxunto:

CONTRA A EXPLOTACIÓN E O SAQUEO: SOLIDARIEDADE E LOITA

Compañeiras e compañeiros:

Cando este 1º de maio reflexionamos sobre a nosa situación como clase obreira non podemos deixar de ver as inxustizas que nos rodean: millóns de persoas no paro, a metade delas sen ingresos; milleiros seguen a perder a súas vivendas, a pesar das promesas dos diferentes gobernos; moitas vense obrigadas a migrar, especialmente entre a poboación máis nova; a pobreza e a miseria esténdense e alcanzan cada vez a máis capas da poboación.

A explotación é o noso pan diario: horarios interminables, moitas veces sen pagar; salarios de miseria; contratos á carta para o empresario; convenios que non se aplican; despedimentos practicamente gratuítos; incremento constante dos accidentes de traballo, moitos graves e mesmo mortais; precarización extrema dos traballos feminizados, a maioría relacionados cos coidados -que aínda a día de hoxe seguen sen ter o recoñecemento social que merecen, como sustento do mundo que son-. A explotación no seu significado máis xenuíno aséntase no mundo laboral, onde prima unha lexislación feita soamente para o beneficio empresarial e non para que a clase obreira teña o que merece por xustiza e dignidade, e continúa tamén no ámbito doméstico, onde as mulleres seguen soportando duplas e triplas xornadas laborais sen remuneración algunha.

O saqueo é a outra cara desta situación intolerable: o saqueo das pensións, apetitoso prato para o capitalismo depredador; o saqueo da sanidade pública, cada vez máis deteriorada en beneficio de intereses particulares; o saqueo da educación pública, con subvencións millonarias e inxustificables ao ensino privado; o saqueo enerxético, con políticos que se negan a intervir nos sectores económicos que teñen transcendencia social; o saqueo da natureza, do mar e da terra, entregadas ao lucro privado e abocando ao planeta ao deterioro irreversible e á destrución inminente. O saqueo é o carné de identidade deste capitalismo cobizoso e destrutivo que hoxe é o dono das nosas vidas.

O mediterráneo é un inmenso cemiterio mentres os gobernos europeos miran cara outro lado e impiden o rescate destas persoas. A Lei de Estranxeiría, o racismo e a violencia institucional contra as persoas migrantes condiciona as súas vidas en todos os ámbitos, cun desigual acceso ao mercado de traballo, maior exposición a vivir situacións de escravitude laboral e persecución policial da supervivencia. Non podemos esquecer tampouco a quen sufre cadea, persecución ou represión pola defensa das súas ideas ou polo seu activismo social. A todos e todas elas o noso abrazo solidario.

A explotación e este saqueo impunes só se poden parar coa destrución deste sistema inxusto, o capitalismo, que o único que busca é o beneficio privado e particular dunha mínima parte da humanidade mentres o resto sobrevive sometido ás leis feitas polos lacaios do sistema.

A solidariedade e a loita son o único camiño no que podemos facer fronte a esta situación. Solidariedade e loita como a que, hai 100 anos, en 1919, converteu un despedimento de 8 traballadores na empresa "A Canadense" nunha folga xeral de 44 días que conseguiu que se legalizase a xornada laboral de 8 horas. Solidariedade e loita como a amosada polas mulleres nos últimos oitos de marzo, convocando folgas xerais e mobilizando milleiros de persoas. Solidariedade e loita dos compañeiros e compañeiras de Alcoa, CRTVG, Navantia, Atento, Pescanova, as compañeiras da Limpeza do Hospital Clínico de Santiago de Compostela, o persoal do 061, Ferroatlántica, Correos, Extel, Banco Santander, RTVE en Galicia e tantas outras.

Temos a responsabilidade de tecer redes de resistencia de coidados, de apoio mutuo e de mobilización, crear os espazos de solidariedade e loita que se teñen convertido no sinal de identidade da nosa clase, a clase obreira. Novamente temos que recorrer á loita e á solidariedade para enfrontármonos a este capitalismo ladrón, explotador e parasito. Nese camiño vannos atopar.

Compañeiros e compañeiras, hoxe máis que nunca:

A LOITA É O ÚNICO CAMIà‘O!

VIVA A CLASE OBREIRA!

VIVA O PRIMEIRO DE MAIO!

Comité Local da CGT da Coruña

 

 

post

[Navantia Ferrol] Por unha asemblea xeral!

O mércores pasado, o comité de empresa publicou un comunicado informando da celebración mañá dunha xornada de loita pola situación da carga de traballo. Xa ha iun par de meses que a CGT se pronunciou a favor de que os traballadores iniciásemos a mobilización en demanda de carga de traballo e, por tanto, CHAMAMOS A TÓDOLOS TRABALLADORES A PARTICIPAR NAS MOBILIZACIÓNS DE MAà‘Á. Ademais, como o xoves pola mañá tamén van mobilizarse os compañeiros de Poligal, consideramos que debemos confluír e unir as forzas de todos.

Pero en todo isto hai outro aspecto a analizar. A mobilización non é simbólica: saída  á rúa, encerro e manifestación vespertina. A pesar disto, o comité de empresa non convocou unha asemblea xeral. É A PRIMEIRA VEZ QUE O COMITÉ DE EMPRESA CONVOCA UNHA XORNADA DE MOBILIZACIÓN SEN LEVAR A PROPOSTA Á ASEMBLEA XERAL PARA SOMETELA Á CONSIDERACIÓN DOS TRABALLADORES. Grave? Si. Pero non sorprendente.

Esta actuación do comité representa un novo salto adiante no seu proceso de progresivo afastamento dos traballadores. O comité non está a actuar como representante do conxunto dos traballadores, senón como axente das respectivas federacións slndicais. A representatividade outorgada polo conxunto dos traballadores ó comité de empresa está sendo utilizada para defender os intereses dos aparatos sindicais. Quen está a negociar os novos ingresos? O comité de empresa. Que información transmite? Absolutamente ningunha, a pesar de que é a súa obriga. A información só se dá en reunións de afiliados. Igual que no terreo político algúns confunden os concellos cos partidos. no terreo sindical algúns confunden os comités cos sindicatos.

Os representantes dos traballadores están a utilizar a súa representatividade para excluír o conxunto dos traballadores da toma de decisións. Por que lles molestamos os traballadores? Porque podemos cortocircuitar os seus pasteleos coa empresa, como se demostrou no IV Convenio. Por iso no recente convenio único ocultaron a información e impediron que a asemblea votase propostas que non saian do comité. Non convocar agora asemblea xeral é a continuación lóxica desta deriva verticalista. A CGT ESIXE QUE O COMITÉ DE EMPRESA  CONVOQUE  UNHA ASEMBLEA XERAL DE TÓDOLOS TRABALLADORES DO  RECINTO PARA DEBATER A SITUACIÓN DA CARGA DE TRABALLO E OS PASOS A DAR POLOS TRABALLADORES  PARA  REIVINDICALA.

O comité equivócase tamén dende o punto de vista da propia mobilización porque a súa actuación antidemocrática podería levar a que algúns traballadores expresen o seu malestar non participando nas mobilizacións. Dende a CGT pensamos que isto seria un erro e chamamos ós compañeiros a diferenciar unha cousa da outra. A mobilización é necesaria, por nefasta que sexa a actuación do comité. A maneira de combater as actuacións antidemocráticas do comité é fortalecendo o sindicalismo combativo, democrático e asembleario que representa a CGT.

Sección Sindical Unitaria de CGT en Navantia-Ferrol

 

post

Primeiro de Maio na Coruña

A CGT, conxuntamente coa CUT, convoca, en conmemoración do asasinato dos Mártires de Chicago, unha manifestación que sairá da Praza de Pontevedra ás 12:30 horas e finalizará no Campo da Leña. O lema da manifestación será «CONTRA A EXPLOTACIÓN E O SAQUEO, SOLIDARIEDADE E LOITA» e, no remate, lerase un manifesto alusivo. O acto rematrá con micrófono libre.

Comité Local da CGT da Coruña

 

post

Xornadas Libertarias 2019 e 1º de Maio

Organizadas pola CGT-Pontevedra, terán lugar nesta cidade durante o mes de abril as I Xornadas Libertarias 2019, baixo o lema "A rúa en pe … A loita contra a política económica e social do goberno continúa". Todos os actos terán lugar na Sala VerSus (r/ Gerardo Álvarez Limeses, 12) ás 20:00h (agás o 19 abril, que escomenzará ás 19,30h), co seguinte programa:

Sábado 27 abril, 19,30h: Inauguración da exposición "100 anos da folga da Canadiense" e Charla-coloquio: "A loita pola xornada de 8 horas en Galicia". Ponente: Eliseo Fernández (historiador)

Luns 29 abril, 20,00h: Proxección de "I compagni" (os compañeiros), de Mario Monicelli. Presentación e coloquio posterior

Martes 30 abril, 20:00h: A loita anarquista pola xornada de 8 horas. De Chicago, 1886 a Barcelona, 1919. Comentarios actuáis ás crónicas "A traxedia de Chicago" de Ricardo Mella (1889) e "Páginas de la huelga de la canadiense" de E.G. Solano (1919). Ponente: Miguel Ángel Cuña

As I Xornadas Libertarias-2019 culminan na MANIFESTACIÓN do 1º DE MAIO, convocada pola CGT – Saída da r/ Loureiro Crespo, 1 (frente ó Hospital), ás 12:00h

 

post

Novo paro de 24 horas en Atento-A Coruña

O próximo luns 22 de abril as traballadoras e traballadores de Atento no centro de Coruña estamos chamados a unha folga de 24 horas por parte do Comité de Empresa, a CGT e a CIG. Con esta nova xornada de loita queremos lembrarlle a Atento que os acordos están para cumprilos, e que a prepotencia e o látego non son as ferramentas que precisamos para desenvolver o noso traballo con dignidade e eficacia. As principais reivindicacións da convocatoria son o cese dos despedimentos e das presións, que se impartan as formacións que precisamos para poder desenvolver o noso traballo e que se nos habilite o tempo necesario para terminar as xestións das chamadas e para poder respirar entre unha e outra.

Temos que aturar que un sistema de incentivos -nunca negociado e moi mellorable- se transforme unilateralmente en obxectivos de obrigado cumprimento (inalcanzables, modificados a antollo e empregados como arma de destrución de emprego). E temos que loitar por ver recoñecidos dereitos de conciliación familiar en situacións que non son discutibles nin interpretables.

A empresa insiste en asoballarnos de xeito contumaz, obstinada en facernos perder terreo aos poucos en asuntos que, en aparencia "menores", moito nos custou ter recoñecidos: un mínimo de flexibilidade no control horario, unha organización xusta e racional das vacacións, libranzas e descansos, unha metodoloxía de traballo acorde co que supón estar moitas horas atendendo chamadas… Cada vez estamos máis afogadas con novas funcións, saíndo do paso pola nosa conta porque a formación non abonda nin se poñen recursos para mellorala; e esas novas tarefas asignadas non teñen un recoñecemento salarial (de categoría profesional, polo tanto).

Esta mes de abril lembramos tamén dúas efemérides: 142 despidos en 2013 e 17 despidos en 2015. En ambos conflitos, grazas á loita obreira e a mobilización conseguiuse a anulación de todos eles. O vindeiro luns 22 de abril será unha data máis na que lembrarlle a Atento que os acordos están para cumprilos, e que a prepotencia e o látego non son as ferramentas que precisamos para desenvolver o noso traballo con dignidade e eficacia.

Sección Sindical de CGT en Atento-A Coruña

La imagen puede contener: texto

 

post

[Ferrol] Navantia: proposta da CGT para os novos ingresos

  1. Perfís profesionais: Navantia necesita profesionais de oficio porque as diferentes reducións de plantilla provocaron un desequilibrio moi importante e porque os ingresos dos últimos anos foron case todos de técnicos superiores. Por tanto, para evitar que esta nova prexubilación se traduza nunha subcontratación aínda maior do proceso produtivo e no abandono de máis talleres por parte de Navantia, é necesario que a maioría dos novos ingresos sexan operarios. Así mesmo, tamén hai que contemplar a necesidade de diminuír de forma importante a subcontratación na Sala Técnica.
  2. Reparto xeográfico das prazas: Proporcional ó número de prexubilados nas diferentes zonas. E se a empresa necesita máis persoal nalgunha, ten unha magnífica ocasión para poñer en marcha a contratación directa de traballadores eventuais por parte de Navantia, desbotando a subcontratación ou a contratación mediante ETT.
  3. Idade e experiencia: Non debe haber límites máximos nin por idade nin por anos de experiencia. A discriminación por razóns de idade é anticonstitucional, o cal é inaceptable nunha empresa pública. E un máximo de experencia de 3 anos non ten xeito.
  4. Tipo de contrato: O 75% das baixas polas prexubilacións deben ser cubertas con contratos fixos dende o primeiro día, como os sindicatos defensores deste plan afirmaron repetidamente.
  5. Participación sindical: A tódolos niveis. A contratación dunha empresa para encargarse do proceso de selección non é ningunha garantía de independencia porque esa empresa cobrará de Navantia e, por tanto, responderá ós intereses de quen lle paga.
  6. Proceso de selección: A experiencia demostrou que a selección baseada meramente nun primeiro exame teórico e un segundo exame práctico é un erro.

Tamén é sabido que a entrevista persoal é o truco habitual das empresas para meter enchufados ou para vetar persoas.

Os traballadores da industria auxiliar contribúen de forma decisiva ó proceso produtivo. De feito, hai compañeiros subcontratados que levan 10 ou 15 anos traballando de forma continuada dentro das murallas, é dicir, que realizan tarefas estruturais (e que en realidade deberían ser traballadores da principal porque a subcontratación desas tarefas non está xustificada). Por tanto, á hora de establecer os criterios para os novos ingresos debe terse en conta toda esta realidade, e tamén que unha parte dos traballadores da IA están agora mesmo no paro.

Así mesmo, hai que considerar ós mozos e mozas que están a facer ou fixeron prácticas de FP ou universitarias.

Combinando todos estes aspectos, a proposta da CGT para o proceso de selección é a seguinte:

  • Tódalas probas e criterios teñen que ser obxectivos. Rexeitamos totalmente a entrevista persoal, por subxectiva.
  • Esixencia da titulación correspondente á profesión (FP ou universitaria) ou dun tempo mínimo demostrable de exercicio da profesión.
  • Establecemento dun baremo que puntúe os seguintes aspectos:
    • Titulación.
    • Tempo de experiencia na profesión.
    • Tempo de traballo ou de prácticas dentro de Navantia.
    • Exame práctico.
    • Exame teórico.

O escurantismo neste tema é especialmente inaceptable. O comité de empresa debe informar puntualmente ó conxunto dos traballadores sobre a marcha das negociacións na comisión de emprego.

Sección Sindical Unitaria de CGT en Navantia