post

Acto en memoria das vítimas da represión na Folga Xeral de 1901 na Coruña

O vindeiro domingo, día 04 de xuño, ás 12:30 horas, no cemiterio de santo Amaro da Coruña, terá lugar a tradicional ofrenda floral que cada ano ven organizando a CGT da Coruña en lembranza dos obreiros e obreiras asasinadas, vítimas da represión, durante a folga xeral (a coñecida como folga dos «consumeros») que tivo lugar na cidade da Coruña os días 30 e 31 de maio e día 1 de xuño de 1901.
A homenaxe terá lugar no monolito que foi levantado polas sociedades obreiras coruñesas e sufragado por subscrición popular no ano 1906.
Ao seu término, farase outra ofrenda ante o conxunto escultórico situado na Avenida de Navarra en lembranza de todxs os represaliadxs polo franquismo.

Comité Local da CGT da Coruña

Breve reseña histórica da «Folga dos consumeiros»

A finais de maio de 1901, os empregados de consumos da Coruña declaráronse en folga para conseguiren unha serie de melloras laborais. Eran os consumeiros, que así se chamaban, os encargados de recadar os impostos municipais de consumos, función que estaba cedida a un particular, do que eran empregados.

Na tarde do 30 de maio, cando se celebraba unha concentración ante o fielato de Catro Camiños, no que estaban traballando esquirois, producíuse o asasinato do empregado de consumos Mauro Sánchez por parte da Garda Civil, presumiblemente por se resistir á súa detención. Inmediatamente, as sociedade obreiras decretaron folga xeral e o enterro do traballador, o día 31, transformouse nunha impresionante manifestación antiburguesa. Unha inxente multitude dispúxose a acompañar ao consumeiro na súa derradeira viaxe, pero as autoridades militares (se tiña decretado a lei marcial) non estaban dispostas a consentiren tal desafío ao seu poder. En pleno centro da cidade, as tropas dispararon a quemarropa contra a multitude, causando víctimas entre os traballadores e traballadoras que nela había. O resultado foi a morte de oito persoas mais e varios mutilados pola acción dos sables, balas e cabalos da tropa.

Catro traballadoras e cinco traballadores coruñeses morreron naquelas xornadas. Na súa lembranza, as sociedades obreiras coruñesas, por suscripción popular, erixiron en 1906 un monumento no cemiterio de San Amaro, que aínda existe.

Os asasinados foron os seguintes:

  • Mauro Sánchez: consumeiro de 34 anos. Vivía coa súa muller e cinco fillos na estrada da Torre. Morto por bala na cabeza.
  • Benita García Torres e Manuela González Seijo: serventas do Hotel de Francia de 20 e 29 anos respectivamente. Mortas dun balazo no ventre cando estaban asomadas nunha galería.
  • Josefa Corral: 42 anos. Un balazo na cabeza cando estaba sentada na galería da súa casa en San Andrés.
  • Antonio Bruno Orro: Augador. Recibiu un balazo no peito en San Andrés.
  • Antonio M.ª Veiga: Carpinteiro. Morreu no hospital tras recibir un balazo na Rúa Real.
  • Francisco García Lodeiro, alias Carabel: Aserrador de 35 anos. Natural de Mabegondo. Morto por un balazo no ventre na Rúa Alta.
  • Jacobo García: Zapateiro. Escondeuse no local da Sociedade de Oficios Varios da rúa Cordelería e morreu dun balazo.
  • Encarnación Alonso: Esposa dun hoxalateiro da rúa de San Andrés. Foi ferida de bala no peito estando na súa casa. Moreu pouco despois a causa das feridas.

Non contentos con tal canallada, o Capitán Xeral, un individuo chamado José Lachambre Domínguez e coñecido na Coruña como o amigo do frasco da xinebra, comezou a deter a traballadores a partires do dous de xuño, conseguindo coa súa fazaña que mais de cen foran presos e varios deles condeados a cadea.

Eentre os condeados estaban os consumeiros Venancio González Escontrela (a vinte anos de cadea) e Manuel Mosquera Morano (a seis anos), o secretario da sociedade de pintores Juan Santos Martínez (a seis anos) e o secretario de «Oficios varios» Juan José Cebrián (a doce anos), por sedición e insulto á forza pública. Hai que suliñar que entre os detidos estaban os traballadores que enviaban aos seus fillos á escola que tiña montada a asociación Antorcha Galaica do Libre Pensamento, por este simple motivo.

Ante o escándalo internacional, os militares xulgaron nun tribunal de honra ao tenente Pedro Vázquez, que mandaba a tropa, que foi condeado á súa expulsión do corpo. Non entendendo cecais o cativo alcance da xustiza militar, aos poucos días, o compañeiro anarquista Ricardo Cotelo disparou contra o tenente, pero este librouse polos pelos, fuxindo entre unha persecución polo campo da Leña na que interviron varias mulleres que pasaban polo lugar.

Pouco a pouco conseguiuse o retorno de todos os condeados ao declararse ilegal a actuación militar mediante un resquicio legal, ao ser os actos dos que se lles acusou anteriores á entrada en vigor do bando de guerra.

Estes feitos foron ocultados pola burguesía, de xeito que as xeneracións seguintes a descoñeceran. Somentes algunhas asociacións obreiras e particulares decidiron, ano tras ano, seguir levando flores ao monolito erixido en 1906. Ata hoxe.

Ligazóns de interés:

https://memorialibertarianagaliza.org/2023/05/29/boletin-a-folga-de-1901-os-sucesos-do-30-e-31-de-maio-de-1901-na-coruna/

https://memorialibertarianagaliza.org/2023/05/29/artigo-a-folga-xeral-de-1901-na-coruna-os-sucesos-dos-dias-30-e-31-de-maio-segundo-foron-recollidos-pola-prensa-da-epoca-doutras-cidades-galegas

 

post

CGT Pontevedra: 1º de Mayo

Unas 200 personas participaron en la manifestación del 1º de Mayo, convocada por CGT de Pontevedra. La marcha roji-negra se inició a las 12,45h en la plazuela situada ante el Hospital provincial para continuar por calles principales de Pontevedra y rematar ante la subdelegación del gobierno, en la plaza de España. Durante el recorrido se fueron leyendo fragmentos del manifiesto, “¡Solidaridad, apoyo mutuo … y movilización!” elaborado por el Comité del Sindicato. La manifestación acabó con el discurso pronunciado desde la escalinata de la subdelegación del gobierno por el secretario general de CGT Pontevedra. Dijo así:

1º de MAYO 2023

“Solidaridad, apoyo mutuo … Movilización”

CGT de Pontevedra ha convocado este 1º de Mayo, al objeto de ofrecer el reiterado testimonio de que continuamos en lucha, consciente y tenaz, contra el deplorable régimen político económico que nos rige y se nos impone.

Un régimen estatal y capitalista, estructurado según las reglas del autoritarismo y la desigualdad económica más abyectos. Un régimen diseñado y ejecutado en nuestro país al dictado de un capitalismo internacional y nacional que está ya destruyendo el planeta entero e, incluso, planificando y armándose para una confrontación bélica internacional de dimensiones imprevisibles.

Más de 3 millones de personas están sin trabajo, a las que hay que sumar millones de personas con contratos de trabajo míseros a tiempo parcial, víctimas de la precariedad laboral y el desistimiento social más dramáticos.

La subida imparable de los precios y la carestía de la vida, junto con unas subidas salariales miserables en los convenios colectivos amañados, están llevando a la pérdida generalizada de poder adquisitivo de la clase trabajadora y a la pobreza más extrema a cada vez más sectores de la población. Pobreza que se ha venido extendiendo, hasta lograr que más del 20% de la población española, malviva bajo el umbral de la miseria y un número incalculable de hogares hayan de acudir a las humillantes colas de la beneficencia. Más de 12 millones de personas y cientos de miles de familias viven en estado de necesidad imperiosa, de ellos 5 millones, en situación de pobreza extrema.

            Frente a esta dramática e incuestionable realidad, la voz de la propaganda política, las mentiras oficiales y los espejismos al calor de la palabrería electoral se suceden uno tras otro, sin pausa ni freno, intentando ocultar la verdadera naturaleza de la acción del gobierno y sus apoyos parlamentarios.

            La lista de las agresiones sociales es interminable, tan interminable como sus mentiras y cacareos retóricos para disimularlas. Repasemos algunas:

Reforma laboral: Con la última reforma aprobada por el gobierno, nos enfrentamos a la consolidación de los aspectos más lesivos de las Reformas Laborales de 2010 y 2012, de los gobiernos de Zapatero y Rajoy.

Esa es la reforma de la que hoy presumen. Una reforma que retocó la Reforma Laboral del Partido Popular sólo en aspectos mínimos y colaterales, mientras que otros fundamentales siguen vigentes. Baste un ejemplo: el mantenimiento de la figura incomprensible del despido improcedente, según la cual un mismo juez, en el mismo texto, puede afirmar sin sonrojarse que ese despido, aunque en justicia no proceda, queda en la voluntad del empresario vulnerar la razón y la justicia y arrojar a su víctima al paro.

Reforma de las pensiones – Entre 2018 y 2021 cientos de personas salimos a las calles Pontevedra, reclamando y defendiendo el Sistema Público de Pensiones. ¿Qué respuesta se obtuvo desde el gobierno y la casta política, en connivencia y al servicio  del capitalismo financiero más mendaz y la complicidad necesaria de las cúpulas sindicales reformistas e institucionales?

Primero, la aprobación prácticamente unánime por todo el arco parlamentario de las Recomendaciones del Pacto de Toledo, entre las que se impulsa los sistemas de pensiones privados.

            En segundo lugar. La aprobación por el parlamento, a propuesta del gobierno, de la Reforma de las pensiones, que provocará la diminución de las pensiones iniciales al incrementar, progresivamente, el número de años que se tendrán en cuenta para calcular la pensión y aumentar también el número de años precisos para tener derecho al 100 % de aquello.

            Esta reforma, es un nuevo retroceso para los trabajadores y un ataque brutal al Sistema Público de Pensiones, al imponer los planes de pensiones privadas a través de la negociación colectiva. Esto significa la construcción a costa del deterioro del Servicio Público de nuevos fondos buitres, útiles tan sólo para arruinar a la clase trabajadora e incrementar la catástrofe planetaria que provoca su acción. En estos nuevos fondos buitres que ahora se promocionan, participan ya como beneficiarios determinados bancos, las corporaciones sindicales suscriptoras de dichos planes, CC OO y UGT, y la propia administración del Estado.

¡Defensa de la Sanidad Pública!: Este viene siendo nuestro grito desde hace decenios. ¿Qué está sucediendo, ahora? 

El estado y su gobierno actual ni derogaron las Leyes privatizadoras de la Sanidad ni tampoco adoptaron las medidas necesarias que evitasen situar el sistema sanitario público al borde del colapso. Por el contrario, aprovecharon la emergencia dramática que hemos sufrido y el desconcierto general que provocó su impacto, para impulsar la privatización de cada vez más servicios, centros de investigación e instalaciones sanitarias y mantener en grave situación deficitaria en medios y personal el conjunto del sistema sanitario público. El escándalo internacional del negocio de las vacunas, la privatización absoluta de toda la investigación médica y farmacológica o el deterioro de la Atención Primaria son ejemplos extremos de esta infame decisión

¡Derogación de la Ley Mordaza!: Desde que se proclamó por el gobierno del PP la Ley Mordaza, decenas de miles de personas, hemos venido denunciando su injusticia brutal y criminalizadora de los movimientos sociales y sindicales. Sin embargo, contra las promesas anunciados, la Ley Mordaza sigue vigente y aplicándose, con todo rigor y sin pudor alguno.

¡Contra el cambio climático, en defensa de la vida y el planeta!: Nadie ignora que el planeta Tierra, la naturaleza y los seres que la habitamos estamos en inminente peligro, por la amenaza ya ejecutándose del cambio climático, el agotamiento de los recursos naturales y el calentamiento global de la biosfera.

¿Qué respuesta están ofreciendo a este angustiado llamamiento? Sencillamente, ¡Ninguna!, o lo que es peor, en España, la aprobación por el Congreso de Diputados, por abrumadora mayoría, de una Ley de Cambio Climático, que, por supuesto, no está destinada a preservar la biosfera y la vida, sino a salvaguardar el mismo orden social y económico que provoca las dificultades que hoy sufrimos, arrastrando a la humanidad entera hacia el desastre.

¡Contra la xenofobia, el racismo, la guerra y el militarismo!: ¿Qué esta sucediendo? ¿Qué se hace desde el gobierno español?

Aumentar el gasto militar de una manera desorbitada. En 2023 un 26%, hasta los actuales 48.000 millones de €. Tropas del ejército español participan en maniobras militares del OTAN conjuntamente con el ejército israelí, responsable de crímenes de guerra, exterminio e implantación del régimen de apartheid sobre la población palestina.

Hace apenas unos días, el gobierno español, contraviniendo la legalidad internacional y escamoteando vergonzosamente su responsabilidad como garante de la descolonización efectiva del territorio del Sahara Occidental, se ofreció en saldo a Marruecos como colaborador necesario en un crimen de genocidio y lesa humanidad que dura ya más de 40 años. Y, con ello, traicionar definitivamente al pueblo saharaui, aislándolo internacionalmente, quebrándole la posibilidad de resistencia y arrebatándole la cabal esperanza. “Traicionar”, sí. Esa es la palabra justa, pues ‘traición’ es renegar de la propia dignidad, quebrantar la palabra dada y negar la lealtad debida a quien en justicia la reclama y se le debe.

¡Por los derechos universales, contra las Leyes de Extranjería!: Para todos es evidente la responsabilidad de las Leyes de Extranjería en la construcción de la frontera homicida en el Sur de España, con el resultado de decenas de miles de inmigrantes ahogados o desparecidos. Todo ello, en la más completa impunidad, sosteniendo y no enmendando las Leyes que permiten esta matanza atroz. Cada día de 2023 mueren cinco personas inmigrantes tratando de entrar en territorio español desde África. Cerca de 6000 personas – 5744, según los registros identificados- murieron o desaparecieron duran los tres últimos años ante nuestras costas. Sólo en el año pasado, 2022, fueron 2400 personas las que han perdido la vida en su intento de migrar a España

Para evitar estos hechos aciagos y sufrimiento permanente,

            Por ello, la CGT renueva este 1º de Mayo su llamamiento a la movilización general, consciente de que si la clase trabajadora auto-organizada no produce ese cambio, nadie, absolutamente nadie, lo hará por ella.  El mismo camino que nos enseñaron hace más de 100 años los trabajadores de Chicago y los líderes anarquistas que, en mayo de 1886, alzaron la bandera de la jornada de ocho horas y la dignidad de la clase obrera y que, por ello, fueron asesinados por el gobierno de aquella nación.

            Pero, si decimos NO a esta situación aciaga y renegamos de sus responsables, del mismo y por las mismas razones, decimos SI a una sociedad libre, justa, cooperativa y solidaria:

  • Porque reivindicamos trabajo, así como el derecho y el deber de toda persona en participar en la construcción de la riqueza social y en su disfrute, luchamos contra el paro, la precariedad y la exclusión social.
  • Porque defendemos los servicios públicos y el disfrute colectivo de los bienes y de la riqueza socialmente construida, luchamos contra los recortes, el desmantelamiento y la privatización de los servicios públicos.
  • Porque nuestro bien más preciado es la libertad y nuestras reivindicaciones más profundas son la igualdad y la solidaridad, tratamos de afrontar los problemas de hoy, sin jefaturas ni burocracias, renegando de todo privilegio, discriminación o subordinación de unas personas a otras, nos hemos manifestado este 1º de Mayo.

            ¡Solidaridad y Apoyo mutuo! … La lucha continúa. Luchemos juntos, colectiva y asambleariamente, tomando las decisiones de abajo-arriba, sin autoritarismos ni jefaturas, contra todo privilegio, exclusión, discriminación o subordinación de unas personas a otras.

TODAS y cada UNA de las luchas –Sanidad, Pensiones, Dependencia, condiciones de trabajo y salariales, mordazas, paro, precariedad, discriminación, contra el militarismo y la injusticia, contra la explotación y opresión social, contra la contaminación y destrucción del planeta y la depredación de los recursos naturales …- son sólo diferentes aspectos de UNA y la MISMA lucha …, de la lucha que hoy continúa.

¡SOLIDARIDAD Y APOYO MUTUO!

 

post

Crónica do Primeiro de Maio na Coruña

Ás 12:40 saíu a manifestación convocada pola CGT, ademáis da CNT, CUT e Sindicato da Elevación. Preto dun milleiro de participantes partían da praza de Pontevedra nun percorrido polas rúas máis céntricas para rematar no campo da Leña. Durante o percorrido coreárose berros anticapitalistas e reivindicativos como «Primeiro de Maio revolucionario», «Nativa ou estranxeira, a mesma clase obreira», «Vai rematar a paz social», «Unión, acción, autoxestión», etc.

Oacto rematou coa lectura do manifesto conxunto, que di o seguinte:

BASTA DE MENTIRAS, INXUSTIZA E EXPLOTACIÓN!!!

Compañeiras e compañeiros: Hoxe, Primeiro de Maio, día da clase obreira, 4 organizacións sindicáis decidimos dar un paso máis para manifestar que so a unidade de acción do sindicalismo combativo pode mudar o estado das cousas ou é combativo ou non é sindicalismo.

Nesta data, o mundo enteiro lembra o acontecido no ano 1886 na cidade norteamericana de Chicago, cando un grupo de traballadores coñecidos como “os mártires de Chicago” foron executados por reclamar unha xornada laboral de 8 horas.

Se botamos a vista atrás, debemos darnos conta de que sobran os motivos e faltan as escusas para continuar a organizarnos en sindicatos de clase e facer fronte a todo o que representa o poder que asola as traballadoras e que nos negan unha calidade de vida digna tanto a todas nós, como as nosas fillas e maiores.

A situación da nosa clase, da clase traballadora, non fai máis que deteriorarse. A suba imparable dos prezos das subsistencias, xunto cunhas miserentas subas salariais nos convenios colectivos, estannos abocando á pobreza máis extrema, pobreza que se estende imparablemente incluso entre quen ten contrato fixo a tempo completo. Millóns de persoas no paro, entre as que máis da metade non teñen ningún tipo de prestación, ou millóns con contratos cativos a tempo parcial, fan que a estatística boiante non sexan máis ca un espellismo mentirán que só reflicte a realidade dun reducido número de persoas.

A isto temos que sumarlle novas decisións desde o Goberno, decisións como a de revogar a reforma laboral de Rajoy só en aspectos mínimos e colaterais, mentres outros fundamentais seguen vixentes, como o despedimento sinxelo e barato, o tratamento dos despedimentos improcedentes, e outros. Tamén o Goberno presentou unha reforma das pensións que provocará, a medio prazo, a diminución das pensións iniciais ao incrementar, progresivamente, o número de anos que se terán en conta para calcular a pensión e aumentar tamén o número de anos precisos para ter dereito a un 100 % daquela. Esta reforma, presentada como un gran avance co aval do sindicalismo institucional, é un novo retroceso para os traballadores e traballadoras e un empurrón máis cara ás pensións privadas ás que so poderán acceder uns poucos privilexiados.

Non sómente é que os logros dos que presume este goberno sempre sexan moi inferiores ás expectativas e ás promesas coas que lle pediron o voto ó corpo electoral, senón o certo é que eses logros son mentira, fachada de cartón pedra e agocho da verdadeira natureza da súa acción de goberno. As leis e normas que aproban sempre van en beneficio da casta capitalista responsable da degradación de planeta e da internacionalización da guerra e do saqueo universais, con centos de millóns de persoas en situación de fame ou miseria, vítimas da guerra e da explotación da clase traballadora.

Non podemos esquecer o papel que o sindicalismo institucionalizado está xogando en toda esta situación: ademais de avalar as decisións prexudiciais do goberno, está asinando cunha patronal cobizosa subas salariais miserentas, que nin se achegan á suba do custo da vida: alimento, vestido, teito, enerxía, ocio e cultura é o menos ao que se pode aspirar nesta vida para que sexa merecente de ser vivida.

Non podemos seguir así, aturando como normais os enganos e a explotación. A organizacións convocantes: CGT, CNT, CUT e Sindicato de Elevación fan un chamamento para que nos organicemos e loitemos contra esta situación.

Non podemos deixar de mencionar o caso da Suíza en Asturies, onde a 6 compañeiras vanlle caer varios anos de cadea por responder a un caso de acoso no traballo ou solidarizarse con él. Pero non é un caso aillado, moitos sindicalistas están sendo despedidos e condeados por resisitir e loitar.

Non é unha maldición divina que sexa imposible de combater. Os nosos veciños franceses están mostrando o camiño. Sabemos que o esforzo será grande, pero só así conseguiremos que a clase traballadora, a auténtica creadora da riqueza, ocupe o lugar que lle corresponde na sociedade e acabe con este sistema económico e social inicuo e inxusto. A mobilización é a arma que temos e tamén a nosa forza. Por iso, este Primeiro de Maio debe ser o día en que amosemos que xa non imos aturar máis as mentiras, inxustizas e explotación, e que despois deste día a nosa mobilización será constante e contundente.

Hoxe máis que nunca:
VIVA O PRIMEIRO DE MAIO!!
VIVA A CLASE OBREIRA!!

Comité Local da Coruña da CGT , 01 de maio de 2023